ความในใจของผมในการทำศูนย์พักคอย
18 วันที่ผ่านมา…หลังกินข้าวเช้ากับครอบครัว ผมจะออกจากบ้านไปทำงานร่วมกับช่าง 150 กว่าชีวิต เพื่อทำศูนย์พักคอยเล็กๆ ที่รับผู้ป่วยโควิดที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้
ปกติผมเจอใครจะบอกทุกคน อย่าออกจากบ้านเด็ดขาด แม้จะออกไปแค่ 5 นาที อาจจะนำเชื้อโรคกลับมาสู่ครอบครัว และนำความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่มาสู่คนที่เรารัก
18 วันที่ผ่านมา…ทุกๆ วันหลังเลิกงาน กลับบ้าน ผมจะอาบน้ำกินข้าว แล้วรีบเข้าห้องส่วนตัวทันที ผมไม่กล้ากอดลูกเมียเหมือนเคย กลัวว่าเราจะเอาเชื้อโรคไปติด โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกสาวคนเล็กที่อายุยังไม่ถึง 18 ซึ่งไม่สามารถฉีดวัคซีนได้ และเค้าก็มีโรคประจำตัวด้วย
ความตายไม่ใช่สิ่งที่ผมกลัว..แต่สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือการเอาเชื้อไปติดคนที่บ้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ใกล้ใกล้ลูกสาวคนเล็กของผม
คุณอิงและลูกๆ สนับสนุนผมทุกครั้งที่ผมไปทำประโยชน์เพื่อสังคม แต่ครั้งนี้เค้าเตือนผมเสมอว่าต้องระวังตัวมากๆ ในทุกวัน หากโชคร้ายที่บ้านเรามีใครติดเชื้อและตาย ขอให้ผมทำใจไว้เลยและอย่าร้องไห้
หากผมโชคไม่ดี ผมก็ภูมิใจและไม่คาใจ
เพราะครั้งหนึ่งเมื่อประเทศมีภัยพิบัติโควิด ผมได้ออกจากบ้านไปทำประโยชน์ไม่มากก็น้อยเพื่อสังคม
ผมขอแค่เพียงให้ลูกเมียผมปลอดภัยก็พอ
Search